ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΦΑΝΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ…!!!

Πολλά ακούγονται… Πολλά λέγονται, αλλά ακόμα περισσότερα υπονοούνται! Ένα, όμως, είναι γεγονός! Η σημερινή κυβέρνηση, κάθε μέρα που περνά ωριμάζει όλο και περισσότερο, σαν να βρίσκεται κάτω από το φως μιας λάμπας ασετιλίνης, όπως οι πράσινες μπανάνες που υφίστανται “τεχνητή ωρίμανση”! Στη θέση της λυχνίας, αν βάλουμε τη σημερινή κατάσταση που ο ίδιος ο ΣυΡιΖα διαμόρφωσε, και στη θέση της μπανάνας, την κυβέρνηση του ΣυΡιΖα, τον πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο… προκύπτει, πως, η κοινωνία ωριμάζει βάναυσα το ανώριμο συνονθύλευμα συνιστωσών, για να το ρίξει από το δένδρο της εξουσίας, στο οποίο είναι γαντζωμένο, σαν ώριμο φρούτο. Δυστυχώς, καμία ανοχή δεν θα υπάρξει για το γεγονός, πως, ακόμα, δεν κατάφερε να ωριμάσει, Τον κυρίαρχο ρόλο θα τον παίξει το “φαίνεσθαι” της ανύπαρκτης ωριμότητας… Οι καιροί είναι σκληροί και δύσκολοι για ερασιτέχνες…

Τελικά και απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι, δα, και τόσο πολύπλοκο, για έναν πολίτη της διπλανής πόρτας, να συντάξει ένα άρθρο, πολιτικής υφής… έστω, ένα γραπτό κείμενο με σκέψεις για το χάλι που εδώ και καιρό βιώνουμε… Δεν είναι δύσκολο να περιγράψει, κανείς, συναισθήματα που προκύπτουν από τη βίαιη προσπάθεια μιας ανομοιογενούς και άναρχης κυβέρνησης, να ποδηγετήσει τους πολίτες και να τους μετατρέψει σε άβουλα όντα που θα περιμένουν κάποια στιγμή, πάλι, να διορισθούν στο δημόσιο… για ν’ αράξουν, ξεχνώντας ηθικές αξίες, όνειρα και ανθρώπινες, μικρές, φιλοδοξίες! 

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αποτυπωθεί, για να γραφτεί ένα κείμενο, πολιτικό που να εμπνέει! Δεν χρειάζεται αναλυτική και επιστημονική γνώση ή ικανότητα! Το μόνο που είναι απαραίτητο, είναι, ο γράφων, να είναι αληθινός, με δραστική γλώσσα, να συγκινεί, να εμπνέει και να αγγίζει. Η γλώσσα, τόσο της πένας, όσο και της ομιλίας, δεν περιγράφει, ούτε αναλύει μόνο τον κόσμο, μέσα στον οποίο ζούμε, αλλά αποσκοπεί, κυρίως στο να πείσει και να κινητοποιήσει, αφού, βέβαια, συντονιστεί με την κοινή εμπειρία, και τα κοινά οράματα της κοινωνίας και καταφέρει να σχηματοποιήσει, με λέξεις, αυτό που οι απλοί άνθρωποι, οι απλοί πολίτες, νοιώθουν, αλλά δυσκολεύονται να εκφράσουν και να εξωτερικεύσουν, και, συγχρόνως, να μορφοποιήσει τα απλά, κοινά, αισθήματα, παράγωντας, τόσο, συναισθηματική, όσο και φυσική ενέργεια και εγρήγορση…

Τι συμβαίνει, αυτή τη στιγμή, στη χώρα… ή, μάλλον, τι πρόκειται να συμβεί, που όλοι το ξέρουν, αλλά η σιγή ιχθύος, διάχυτη, εξακολουθεί να σιωπά, λες και αυτό που είναι να γίνει, είναι τόσο παράδοξο που σχεδόν κανένας, αν και το γνωρίζουν όλοι, δεν το ψελλίζει…!!!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γίνει ένοικος στο Μέγαρο Μαξίμου είτε με έναν ήσυχο περίπατο… θριαμβευτής και αυτοδύναμος, είτε συνεπικουρούμενος από μικρά κόμματα, δορυφόρους, που μαζί του, θα γευθούν την εξουσία, στηρίζοντας την κυβέρνησή του. Όμως, πολύ πιθανή είναι και η εμφάνιση ενός νέου πολιτικού κινήματος ή κίνησης, που σαρώνοντας τους μικρούς, θα επικρατήσει ως, ενδιάμεσος “τρίτος πόλος”, και ο οποίος θα σταθεί δίπλα του, σε μία κοινή προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας! Αυτός ο ενδιάμεσος “τρίτος πολιτικός πόλος”, δεν θα είναι μικρός, αλλά θα αποτελέσει το σύνολο, σχεδόν, των ποσοστών, των μικρών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, μειωμένο κατά κάποια ποσοστιαία ψίχουλα, που θα θυμίζουν την ύπαρξή τους, αλλά, σημαντικά αυξημένο από τα ποσοστά απωλειών των δύο μεγάλων κομμάτων και του ΠαΣοΚ, το οποίο θα δώσει , δραματική “μάχη” για την επιβίωση του…

Η Ελλάδα, σήμερα, βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο πτώσης, κοντά στο “point of no return”. Για να ανακοπεί η επιταχυνόμενη, σε όλους τους τομείς, κατακρήμνιση, ο πρωθυπουργός που θα προκύψει μετά την “οικιοθελή”, αλλά “εσπευσμένη” αναχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, με το που θα αναλάβει, θα πρέπει, να στελεχώσει την “Κυβέρνηση Σωτηρίας της Χώρας” με μία “Εθνική Ομάδα Πολιτικών και Τεχνοκρατών”, ξεχνώντας τα παλαιά κακώς κείμενα, να πραγματοποιήσει ταχύτατα σαρωτικές ανατροπές και εντυπωσιακές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, να επαναστελεχώσει τους καίριους τομείς της με πραγματικούς “εργάτες”, ξηλώνοντας όλα αυτά τα κομματικά ρεμάλια που ο ΣυΡιΖα, διόρισε, διαλύοντας, επίσης, και το μηχανισμό της ρεμούλας και της διαπλοκής του παλαιού ΠαΣοΚ, που ακόμα, ζει, βασιλεύει, διοικεί και αποφασίζει. Πρέπει να περικόψει την ίδια, αν είναι δυνατόν ημέρα, τις κρατικές δαπάνες, να μειώσει το κράτος-επιχειρηματία, και να απελευθερώσει την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις, περιορίζοντας δραστικά την αντιδραστική γραφειοκρατία που επί ΣυΡιΖα, γιγαντώθηκε και στραγγαλίζει κάθε υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα ή επένδυση στον τόπο. Να νομοθετήσει ένα δίκαιο “εισπρακτικό σύστημα” που δεν θα εξοντώνει τους επιχειρηματίες και που δεν θα εξαθλιώνει τους πολίτες, εξωθώντας τους πέραν των ορίων αντοχής τους… Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ όλη την ευφυΐα που τον διακρίνει, και που, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, έχει αλλοιωθεί από τη γλυκιά γεύση της εξουσίας. Έχει παραμυθιαστεί από τα λόγια των ψευτοαριστερών αυλοκολάκων του και, ακόμα, δεν έχει κατορθώσει να κατανοήσει, πως, όσο αργούν οι εκλογές, τόσο, μειώνονται και μαθηματικά οι πιθανότητες της αυτοαποκαλούμενης Κεντροαριστεράς να επιβιώσει, ενώ η προσδοκώμενη υστεροφημία του έχει αρχίσει να αγγίζει… φοβιστικά κόκκινα νούμερα… Αυτό, δεν είναι κάτι, απλά, θεωρητικό. Είναι, νομοτελειακά δεδομένο…!!!

Ίσως η φράση που συμπυκνώνει την ψυχολογία του νυν πρωθυπουργού και την πίεση που ασκείται πάνω του, είναι το επιχείρημα που αυθόρμητα ξεστόμισε πριν από κάποιες ημέρες, σε εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης: “είμαι Αριστερός αλλά η χώρα είναι σε κρίση και πρέπει να προσαρμοστώ”. Είναι μια κουβέντα που σηκώνει πολλή συζήτηση για την Κεντροαριστερά και το ρεαλισμό των θέσεων της σε καιρούς κρίσης. Όμως, αυτά του είπανε να πει… αυτά είπε! Παραδέχτηκε, πολύ εύκολα, πως είναι πρωθυπουργός “A’ la cart”, και αυτό, σίγουρα, δεν τον τιμά, ιδιαίτερα! Δεν τιμά, ούτε αυτόν, ούτε την Κεντροαριστερά, της οποίας θα επιθυμούσε να ηγηθεί…                    

Ας το ψάξουμε, όμως, λίγο: Η “υποκρισία” είναι η απόκρυψη των αληθινών συναισθημάτων και των αληθινών σκέψεων, δηλαδή είναι η απόλυτη “προσποίηση”. Υποκρισία είναι όταν κάποιος λέει κάτι, αλλά κατά βάθος πιστεύει κάτι άλλο, εννοώντας κάτι εντελώς διαφορετικό! Υποκρισία είναι, όταν κάποιος φανερώνει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά κατά βάθος είναι κάποιος εντελώς διαφορετικός. Υποκρισία είναι, όταν κάποιος χρησιμοποιεί την ηθοποιία στην καθημερινότητα και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, ειδικά, όταν είναι πολιτικός και δη πρωθυπουργός, στον οποίο προσβλέπει μεγάλη μερίδα των πολιτών. Η υποκρισία είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας. Ένας πολιτικός πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους πολίτες, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι ο άνθρωπος που θέλει να φαίνεται πως είναι. Δυστυχώς, κάτι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι σπάνιες στην “πρώτη φορά, αριστερή κυβέρνηση”. Αντίθετα, συνηθίζεται… μόνο που τώρα, αρχίζει να ενοχλεί, έντονα, διότι φανερώθηκε! Η υποκρισία κρύβει “ανανδρία” και “πονηριά” με τον υποκριτή “να περιφρονεί, πάντα, αυτούς που εξαπατά”, να περιφρονεί τα θέλω και τις προσδοκίες τους…

Η Ελλάδα, οι πολίτες της χώρας, τα ήθη, τα έθιμα, η θρησκεία, η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια, όλα βάλλονται βάναυσα! Σε τελευταία ανάλυση, σε κίνδυνο βρίσκεται η συνοχή και η συνέχεια του Έθνους, με το Κράτος να σκοντάφτει, συνεχώς, σε εντέχνως, τοποθετημένα εμπόδια και παγίδες που το ακυρώνουν. Χάθηκε ο σεβασμός, τόσο των πολιτών απέναντι στο κράτος, όσο και αντίστροφα… Χάθηκε η εμπιστοσύνη, έστω, όση είχε απομείνει, στο κράτος και τους πολιτικούς… Χάθηκαν τα όνειρα και βάλτωσαν οι προσμονές των πολιτών για κάτι καλύτερο! Η ζωή έγινε απάνθρωπη, ανάλγητη και ψεύτικη, με τους νέους να δραπετεύουν, όσοι από αυτούς μπορούν, και να ρίχνουν μαύρη πέτρα, κατράμι, πίσω τους… Όμως, πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας, βελτιώνοντας, συνεχώς, τις συνθήκες με όποιο κόστος, ακόμα και αν πρέπει να συμμαχήσουμε σε παράξενες συμμαχίες και σχήματα. Προέχει η σωτηρία της χώρας και η δική μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Στο μέλλον θα υπάρξει άπλετος χρόνος για διαφωνίες, εντάσεις και πόλωση. Προς το παρόν, αυτά είναι έννοιες απαγορευμένες, που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Αυτοί που μας πλάνεψαν πρέπει να φύγουν… Αυτοί που έπαιξαν με τα όνειρα και τις ζωές μας, πρέπει να περάσουν στη λήθη και να εξαφανισθούν, ακόμα και από τις θύμησες. Οι υπόλοιποι, που διατείνονται πως ενδιαφέρονται για την χώρα ως μία Ευρωπαϊκή Οντότητα, σύμμαχο και συνοδοιπόρο των πολιτών, πρέπει, αναγκαστικά να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, και να συνθέσουν, μέσα από τις όποιες διαφωνίες τους, αυτό που είναι αναγκαίο για τη λύτρωση. Οι προσωπικές, οι κομματικές και οι κάθε είδους άλλες φιλοδοξίες πρέπει να παραμεριστούν προς χάριν του κοινού σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη διατήρηση αυτού που επί χιλιετηρίδες επιβίωσε, κόντρα σε όλους και σε όλα -τη διατήρηση της Αξιοπρέπειας και της Ελληνικότητας της χώρας και των πολιτών της!

* Ο κ. Θεόδωρος Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος – πρώην διοικητής του Νοσοκομείου Ελπίς

Please follow and like us: